Uzmanlar Beethoven’ın işitme problemlerinin müziğine etkisi üzerine yeni bir tez geliştirdi. Bu tez büyük dahinin müziğinde kullandığı yüksek frekansların miktarının hastalığının aşamalarına göre değişiklik gösterdiğini ileri sürüyor. Sonuca göre, sağırlığının başlamasıyla yüksek frekansları duymakta zorlanan Beethoven, bestelerinde bunları giderek az kullanmaya başladı. Ancak tümüyle sağır olduktan sonra yüksek frekans kullanımı tekrar artış gösterdi. Bu üç dönem yaklaşımı da bestecinin sıklıkla erken, orta ve geç dönem olarak üçe ayrılan bestecilik yaşamıyla paralellik gösteriyor. 1770 doğumlu sanatçının işitme problemleri 30 yaş civarında başladı. Problemlerin kaynağı ileri derecede tinnitus (kulak çınlaması) hastalığıydı. İlk olarak 1801’de, Franz Wegeler ve Karl Amenda’ya yazdığı mektupta, orkestraya yakın oturmazsa yüksek notaları duyamadığından şikayet ediyordu. Amsterdam Üniversitesinden araştırmacılar 1800 ve öncesinde yazdığı (1798-1800, opus 18) yaylı kuartetlerdeki yüksek frekans oranını tespit ettiler. 1810 yılında yazdığı opus 74 ve 95 yaylı kuartetlerinde ise yüksek frekanslı nota oranının önemli ölçüde düştüğü görüldü. Üçüncü olarak Beethoven’ın 1820 yılı civarında tümüyle sağır olmasını müteakiben 1825’te yazdığı geç dönem (opus 127, 135) kuartetler incelendiğinde yüksek frekans miktarının yine arttığı belirlendi. Çalışmanın yazarı Edoardo Saccenti bu durumu şöyle açıklıyor: “Bu sonuçlardan, sağırlığı ilerledikçe Beethoven’ın çalındığında duyabildiği orta ve düşük frekanslı notalara bestelerinde daha fazla yer verdiği çıkarılabilir. Bu onun için adeta bir işitme desteğiydi. Ancak tümüyle sağır olduktan sonra böyle bir eğilimi ve ihtiyacı kalmadı. Yavaşça kendi iç kulağına, müzikal dünyasına ve gençlik yıllarındaki bestecilik deneyimlerine dönmeye başladı.” Araştırmacılar yine de çalışmalarının kısıtlı sayıda eserden yola çıktığını ve daha kesin bir fikir için bestecinin tüm kataloğunun da aynı açıdan incelenmesi gerektiğini söylediler. Beethoven 1827 yılında öldü.