Kıl yolma hastalığı, mustarip kişinin kompülsif biçimde kıllarını ve saçını yolduğu nadir bir dürtü kontrol bozukluğudur. Kıl yolma hastalığı olan kişiler genelde kafa derileri, kirpikleri, kaşları veya pubik bölgelerinden kıl yolar. Kıl yolma hastalığı olan birçok kişi her kılı tek tek kökünden koparırken bazı kişiler tek seferde bir avuç yolabilirler.

Kıl yolma hastalığı genelde çocukluk veya ergenlikte başlar, sıklıkla buluğ çağının başlangıcına tesadüf eder. Bazı çocuklar yaşla birlikte geçen kıl yolma alışkanlıkları geliştirirlerken başka bireyler davranışı erişkinlik boyunca sürdürürler. Araştırmalara göre kıl yolma hastalığı olan kadınların sayısı erkeklerden daha fazla.

Kıl yolma hastalığının doğrudan sebepleri bilinmiyor ama bu durumu yaşayan birçok kişi deri yolma ve tırnak yeme gibi benzer dürtü kontrol bozukluklarını da yaşıyor. Birçok vakada, bireyler depresif bozukluk veya obsesif kompülsif bozukluktan da mustariptir. Bazı kanıtlar gösteriyor ki kıl yolma hastalığı genetik olabilir ya da kimyasal bir dengesizliğin sonucu olabilir. Stresin de geniş bir rol oynadığına inanılıyor çünkü yüksek stres dönemlerinin hastalığı alevlendirdiği biliniyor.

Kıl yolma hastalığı olan kişiler genelde davranışlarından üzüntü veya utanç duyarlar, bu da onların başkalarından saklanmalarına yol açar. Bundan dolayı hastalar arasında özgüven düşüklüğü çok yaygındır. Dahası, saç ve kılların kompülsif koparılması kafa derisi ve kaşlarda çıplak yamalara yol açabilir, mustarip kişinin utancı ve depresyonunu artırabilir.

Bazı vakalarda trikotilomaniyle birlikte koparılmış kılı yutma, yani trikogfalji de olur. Bu, kıl yumağı diye de bilinen gastrik bezoar oluşumuna neden olabilir. Gastrik bezoarlar son derece tehlikelidir ve bağırsak tıkanmasını önlemek için ameliyatla almak gerekebilir.

Trikotilomani bir davranış bozukluğu olduğu için tedavi genelde psikolojiktir. Alışkanlığı Tersine Çevirme Eğitimi diye bilinen en başarılı tedavi yöntemi, hastaların kıllarını ne zaman ve neden yolduklarına dair farkındalıklarını geliştirmeye odaklanır. Ondan sonra psikologlar hastalara dürtüyü yeniden yönlendirmelerini öğretmeyi hedeflerler. Bazı vakalarda, trikotilomani tedavisinde antidepresanlar da etkilidir.