• İçindekiler
• Nedir
• Belirtiler
• Tedavi

Nedir

Nedir?

Ayırma anksiyetesi bozukluğu, bir arkadaşlarının evine ya da okula bile gitseler hayatlarındaki ana bakıcıdan ayrılma korkusu yaşayan çocukları etkileyen bir bozukluktur. Ayrıldıkları zaman sürekli kendilerine ya da ana bakıcılarına korkunç bir şey olacağından korkarlar (örneğin, kendisi ya da bakıcısının öleceği)

Çocukların yaklaşık %4''ü ebeveynlerinden ayrılma konusunda aşırı kaygılıdır. Belirtiler çocukluğun herhangi bir döneminde gelişebilir, ama genellikle çocuk için travmatik bir olardan sonra ortaya çıkar. Bu, çok korkutucu bir olay, ciddi bir ayrılma, ailede gerginlik ya da önemli bir değişim olabilir.

Çocuk sık sık ebeveynin güvenliği için ağlar, kendini aktivitelerden geri çeker ve yatıştırılamaz gibi görünür. Bu belirtilerin kendi kendine hafifleyebilmesine rağmen, ayırma anksiyetesi bozukluğunun yetişkinlikte agorafobi ya da başka anksiyetelere dönüşmesini önlemek için çoğunlukla profesyonel yardım gerekir.

Belirtiler

Belirtiler

• Yalnız kalmak ya da evdeki birincil bağlılık figürü ya da başka evlerde yaşayan önemli yetişkinlerden ayrı kalmaya yönelik sürekli ve aşırı korku ya da isteksizlik
• Ayrılma korkusu yüzünden okula ya da başka bir yere gitme isteksizliği ya da reddi
• Evden ya da birincil bağlılık figüründen ayrıldığı ya da bunu tahmin ettiği zaman sürekli tekrar eden sıkıntı
• Birincil bağlılık figüründen ayrıldığı ya da bunu tahmin ettiği zaman tekrarlanan fiziksel belirti şikayetleri (baş ağrısı, karın ağrısı, mide bulantısı ya da kusma gibi)
• Sürekli ve aşırı olarak birincil bağlılık figürünü kaybetmekten ya da başına kötü bir şey gelmesinden endişelenme
• Birincil bağlılık figüründen ayrılmasının istenmeyen bir olaya yol açacağıyla ilgili sürekli ve aşırı endişe (örneğin, kaybolmak ya da kaçırılmak)
• Birincil bağlılık figürü yanında olmadığı zaman ya da evden uzaktayken sürekli olarak uyumakta isteksizlik ya da uyumayı reddetme
• Ayrılma teması içerikli kabusların tekrarlanması

Tanısal Kriterler

• Bireyin evinden ya da bağlandığı kişilerden ayrılmasıyla ilgili gelişimsel açıdan uygun olmayan ve aşırı kaygı, daha önce tanımlanan belirtilerin üçünde (ya da daha fazlasında) belirtildiği gibi.
• Bozukluğun en az 4 hafta sürmesi.
• Başlangıcının 18 yaşından önce olması.
• Bu bozukluk klinik olarak önemli derecede sıkıntı ya da sosyal, akademik (mesleki) veya diğer önemli faaliyet alanlarında yetersizlik.
• Bozukluk sadece yaygın gelişimsel bozukluk, şizofreni ya da başka bir psikotik bozukluk seyri sırasında oluşmaz ve sebebi ergen ve yetişkinlerde agorafobili panik bozuklukla daha iyi açıklanamaz.

Tedavi

Tedavi

Ayrılma anksiyetesi bozukluğunun en yaygın tedavileri çoğunlukla birbirleriyle kombinasyon halinde kullanılır:

• Kaygı önleyici ilaçlar. Eğer mümkünse çocularda ilaç kullanımından kaçınılmalıdır, ilaçlar sadece diğer müdahalelere başlanana kadar, gerekirse geçici bir önlem olarak ve aşırı dikkatle çok küçük dozlarda kullanılmalıdır.
• Aile terapisi (ebeveynler ve kardeşlerin de katılımıyla): Bu, "o senin sorunun" hissini azaltır, bir çocuğun sorununun ailedeki tüm bireyleri etkilediği gerçeğini gösterir ve aynı zamanda ebeveynlerin hayatındaki bir şeyin ya da ebeveynlik tarzlarının soruna öncelikli olarak katkıda bulunma olasılığını göz önünde bulundurmayı sağlar.
• Oyun terapisi (oyuncaklar, kuklalar, oyunlar ve duyguların ifadesi için sanat materyalleri kullanarak)
• Bilişsel davranışçı terapi (olumsuz düşüncelerin üzerine gitmek ve alternatif davranışları telkin etmek): Ergenlerde daha yararlıdır.
• Rahatlama teknikleri: derin nefes alma, kendini rahatlatma dili, biyolojik/sinirsel geribildirim.

Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğu Hakkında Gerçekler ve İpuçları

• Ayrılma anksiyetesi bozukluğu duygusal bir durum ya da psikolojik bir sorundur.
• Bu bozukluğu yaşayan kişi aile üyeleri ya da yakından bağlı insanlardan ayrılmayla ilgili çok fazla korku yaşar.
• Bu bozukluk çoğunlukla çocuklarda meydana gelir.
• Stres, depresyon, ayrılma konulu kabuslar, baş dönmesi ve kusma, ayrılma anksiyetesi bozukluğunun belirtileridir.
• Ebeveynler çocuklarına sevgi ve destek vermelidir.
• Bakıcılar yanlış eğitim ve kabalıktan kaçınmalıdır.